Van street performer via playing clubs in New York City naar een recensie in Rootsville .....de carrière van Ian Thomas zit duidelijk in de lift al moeten wij eerlijk toegeven dat wij met dit mini - album voor het eerst kennismaken met deze guitar - toting folkie.  Zijn debuut "A Young Man's Blues" ('03) en de opvolger "Live at Rockwood Music Hall" ('06), beiden nog steeds verkrijgbaar op CD Baby, zijn aan onze aandacht ontsnapt en misschien waren deze zes songs hetzelfde lot beschoren als onze (arends)blik niet gevallen was op .... "Recorded live at the Grey Eagle in Asheville NC on October 5th, 2008 during a set opening for John Hammond " Bij onze zoektocht naar meer info bleek deze gelovige of ongelovige Thomas al hetzelfde huzarenstukje vertoont te hebben bij ondermeer Cyril Neville, Corey Harris, The Wood Brothers, The Avett Brothers, Reverend Goat and Dr. John.  Voorwaar gene kattepis en het is dan ook niet verwonderlijk dat Ian Thomas al "Blue Yodelend" door het leven stapt.  

"Live at the Grey Eagle", all songs written by songster Ian Thomas,  is een staaltje van prima solo acoustic / folk / americana / country blues with guitar, harmonica  ("Halfway Gone" ) en een leuke portie **kazoo op " If you think I'm crazy about you ....You Got to Change Your Mind ", "Poor Children" en "Poor Boy Rag".  Een goede raad van mijnentwege .....if you want to be entertainment and blown away, buy this cd "Before the Sun goes Down" . Ian Thomas ..a one man orchestra ! (SWA)

SMP

Ian Thomas zijn eerste CD; A Young Man’s Blues beschouwde ik een aantal jaren geleden als een ademloze plaat. Zoveel energie, terwijl ook de authenticiteit van deze country road blues volledig intact bleef. Deze Thomas zet iets buitengewoon herkenbaars neer, maar bewaart anderzijds zijn eigen persoonlijkheid. Hij schrijft zijn eigen muziek, maar slaat daarbij een gedegen brug naar primaire folk en bluesmuziek. Dit bescheiden concertje weergegeven op deze EP, is het resultaat van een opening die hij vervulde voor John Hammond in oktober van 2008.

Deze kerel bespeelt niet alleen uiterst dynamisch zijn gitaar en mondharmonica, maar geeft eveneens de impressie alsof hij zijn hele lichaam in de strijd gooit. Mijn natuurlijke aversie voor jodelmuziek weet hij overigens ook met zijn opener formidabel te ontzenuwen. Deze live impressie bestaat totaal uit 6 nummers, terwijl Poor Boy Rag van zijn 2003 debuut geplukt is. Ben benieuwd wat Ian Thomas uitgevoerd heeft in de tussenliggende periode, en wat zijn intenties zijn voor de toekomst. Hij is een uitermate charmante entertainer, en een bevlogen artiest, dat is duidelijk. Ik hoop dan ook van harte dat hij binnenkort met een meer volwaardig product komt.

Live at Grey Eagle is een uitstekend tussendoortje, maar het lost niet de belofte in van zijn eerste CD, daarvoor is het eindresultaat net ietsjes te mager – wel enorm plezierig overigens!